Pablo Neruda Şiirleri

Evet, arbedeyi sever Pablo Neruda ve bu durum tıpkı vakitte lisanındadır de. Ancak bunu en güzel, güçlü kaleminden çıkan şiirleriyle anlatır. Aslen Şilili olan Neruda, halka ve emeğe olan düşkünlüğünü, tahminen de babasının bir personel işçisi olmasından alır.

Küçüklüğünden beri personel sınıfı içerisinde büyümesinden ötürü hakkını ve hengamesini savunmayı öğrenmiştir. Diplomat olmasından ötürü da, birçok ülke ve insan tanıma fırsatı yakalamıştır. 69 yıllık hayatına bir sürü ülkeyi, şiirleriyle de bahsettiği Matilda’ya olan aşkını ve 1971’de kazandığı Nobel Edebiyat Mükafatı üzere pahalı mükafatları sığdırmayı başarmıştır. İşte Pablo Neruda’nın aşkı, sevgiyi, halkını ve hasreti anlattığı şiirleri sizler için derledik!

Pablo Neruda şiirleri:

• Bu Gece En Hüzünlü Şiiri Yazabilirim
• Duyasın Diye Beni
• Seviyorum Suskunluğunu
• Matilde’ye Sone
• Yüz Aşk Sonesi VIII
• Sessizliği Arıyorum
• Umutsuz Bir Müzik
• Güz Çiçeklerinden Nazım’a Çelenk

O’na yazdığı tahminen de son şiir: Bu Gece En Hüzünlü Şiiri Yazabilirim

Bu gece en hüzünlü şiiri yazabilirim
Şöyle diyebilirim: gece yıldızla dolu
Ve yıldızlar, masmavi titreşiyor uzakta
Şakıyarak dönüyor gökte gece rüzgarı.
Bu gece en hüzünlü şiiri yazabilirim
Sevdim ben onu, o da beni sevdi bir orta.
Kollarıma aldım bu gece üzere kaç gece
Kaç kez öptüm onu sonsuz göğün altında
Sevdi beni o ben de bir orta onu sevdim
O dingin, iri gözler sevilmez miydi lakin

Bu gece en hüzünlü şiiri yazabilirim.
Yokluğunu düşünüp, yitmesine yanmakla
Duyup geceyi, onsuz daha engin geceyi.
Ota düşen çiy üzere, düşmekle şiir cana
Ne gelir elden, sevgim onu tutamadıysa.
Gece yıldız içinde, o yoldaş değil bana
Hepsi bu. uzaklarda müzik söylüyor biri.
Yüreğim dayanmıyor yitmesine kolay kolay
Gözlerim arar onu, yaklaştırmak ister üzere
Yüreğim arar onu, o yoldaş değil bana

Artık sevmiyorum ya nasıl, nasıl sevmiştim
Sesim arar rüzgarı ulaşmak için ona
Ellere yar olur. öpmemden evvelki üzere.
O ses, ışıl ışıl deri ve sonsuz bakışlarla
Artık sevmiyorum ya severim tahminen yeniden
Ne uzundur unutuş ah ne kısadır sevda
Bu türlü gecelerde kollarıma aldım zira
Yüreğim dayanmıyor yitmesine kolay kolay

Tahminen bana verdiği son acıdır bu acı
Tahminen son şiirdir bu yazdığım şiir ona

Aşık olduğu bayana açık davet: Duyasın Diye Beni

Duyasın diye beni incelir sözlerim arasıra
Kumsallarda martıların izleri üzere.
Gerdanlık, esrik çıngırak
Üzümler üzere tatlı ellerin için.

Ve uzakta görürüm sözlerimi, bakarım.
Benim değil senin onlar.
Tırmanırlar eski acıma sarmaşıklar üzere.
Tırmanırlar o denli nemli duvarlara.

Bu kanlı oyunun sensin sahibi.
İşte kaçışıyorlar karanlık inimden.
Sen hepsiyle dolusun, seninle dolu hepsi.
Senden evvel sardılar yerleştiğin ıssızlığı

Ve benim hüznüme alıştılar sana değil.
Desinler isterim artık sana demek istediğimi
Duyasın diye onları beni duyduğun üzere.
Bir bunaltı rüzgarı sürüklüyor sözlerimi.

Düş kasırgaları deviriyor ikide bir.
Öteki sesler duyuyorsun acılı sesimde.
Eski ağızlardan ağıt, eski azaplardan kan.
Sev beni dost. Bırakma beni. İzle beni.

İzle beni dost, şu bunaltı dalgasında.
Lakin aşkının rengine bürünüyor sözlerim.
Sen sarıyorsun işte, sen dolduruyorsun hepsini.
Bir sonsuz gerdanlık yapıyorum onlardan
Üzümler üzere tatlı, beyaz ellerin için.

Özlemek lakin bu kadar duru anlatılabilir: Seviyorum Suskunluğunu

Seviyorum suskunluğunu, güya sen
yokmuşçasına burada
duyarsın beni uzaktan, dokunmaz sana sesim.
Uçup gitmiş üzere gözlerin
ve ağzın bir öpüşle mühürlenmiş.

Seviyorum suskunluğunu, çok uzakta
görünüyorsun
Güya yas tutuyorsun, kumrular üzere cilveleşen
kelebek gibisi.
Uzaklardan duyuyorsun beni, ulaşmıyor sana sesim.
Bırak da varayım dinginliğine sessizliğinde.
Ve konuşayım sessizliğinle
bir lamba üzere parlak, bir yüzük üzere yalın.
Gece üzeresin, suskunluğun ve grup yıldızlarınla
Yıldızlarınki üzeredir sessizliğin, o denli uzak, önyargısız.

Seviyorum suskunluğunu, güya sen yokmuşçasına burada
uzakta ve hüzün dolu, güya ölmüşsün üzere.
İşte o vakit bir sözcük kâfi
Uçarım, uçarım sevinciyle yaşadığının.

Pablo Neruda’nın ‘Yüz Aşk Sonesi’ kitabını ithaf ettiği bayana dair: Matilde’ye Sone

Seni sevdiğimi göreceksin sevmediğim vakit,
zira iki yüzüyle karşına çıkar hayat.
Bir sözcük sessizliğin kanadı olur bakarsın,
ateş de hisse alır kendine soğuktan.

Seni sevmeye başlamak için seviyorum seni,
sana olan sevgimi sonsuzlaştıracak
bir seyahate yine başlamak için:
bu yüzden şimdilik sevmiyorum seni.

Güya ellerindeymiş üzere mutluluğun
ve hüzün dolu bilinmeyen bir yarının anahtarları
hem seviyorum, hem de sevmiyorum seni.

Sevgimin iki canı var seni sevmeye.
Bu yüzden sevmezken seviyorum seni
ve bu yüzden severken seviyorum seni.

Neruda’nın ne kadar hoş sevdiğinin ispatı: Yüz Aşk Sonesi VIII

Gözlerin ayın rengini barındırmasaydı
ve balçıktan günleri, çalışmayı ve ateşi,
ve yakalayamadığın havanın esnekliğini,
kehribar olmasaydın bir hafta uzunluğunda,

ve sonbaharın boru çiçekleri ortasında yükselen
o sarı an olmasaydın
ve uğraşarak gökteki unun ortasında
pırıltısında ayın yaptığı ekmek de olmasaydın,

sevmezdim seni o vakit, ey çok sevdiğim!
Kollarında kucaklarım var olan her şeyi,
kumu, vakti, yağmurun ağacını,

ve her şey yaşar ben yaşayayım diye:
uzaklıksız görürüm her şeyi:
senin hayatında duyumsarım yaşayan her şeyi.

Aşk, güz, kış, yaz ve sevdiği bayanın gözleri: Sessizliği Arıyorum

Artık rahat bırakabilirler
Artık alışabilirler bensizliğe.

Kapatıyorum gözlerimi.

Beş şey istiyorum yalnız,
beş seçilmiş kök.

Biri sonsuz aşk.

Öbürü görmek güzü.
Yaşayamam uçuşan
toprağa düşen yapraklar olmadan.

Üçüncüsü ağır kış,
sevdiğim yağmur, okşayışı
ateşin kaba soğukta.

Dördüncüsü yaz,
karpuz üzere yuvarlak.

Ve beşincisi, gözlerin senin.
Matildem benim, sevdiceğim,
uyumak istemem gözlerin olmadan
yaşamak istemem bana bakmazsan:
sana ayarlıyorum baharı
izlesin diye beni bakışlarınla.

Bunlar dostlarım, bütün istediğim.
Hiç bir şeye yakın, her şeye yakın.

Artık gidebilirler isterlerse.

O denli çok yaşadım ki, bir gün
unutacaklar beni ister istemez,
silerek karatahtadan:
tükenmezdi benim yüreğim.

Lakin sessizliği aradığım için
düşünmeyin öleceğimi:
karşıtı gerçek bunun:
yaşayacağım ben.

Var olup süreceğim.

Yaşayamam, tekrar de
fışkırıp durmazsa içimde ekinler,
filizler birincinin, toprağı delip geçen,
varmak için ışığa,
lakin karanlıktır toprak ana:
karanlıktır benim derinlerim:
sularda bir kuyu üzereyim ben
arkasında yıldızlar bıraktığı gecenin
ve kırlarda yapayalnız sürüp gittiği.

Bu denli yaşamış olmamdan
isteyişim yaşamayı bu kadar çok.

Hiç bu türlü berrak olmamıştı sesim,
öpüşlerim bu denli varlıklı.

Artık her zamanki üzere erken.
Bir arı oğulu ışık.

Günle bırakın beni.
Müsaade istiyorum doğmak için.

Halkıyla ve aşkıyla olan arbedesi: Umutsuz Bir Müzik

Çıkıp geliyor hayalin beni saran geceden.
Denize karıştırıyor inatçı yakınışını ırmak.

Terk edilmiş, gün batımındaki rıhtımlar üzere.
Ayrılık saati bu, ey terk edilmiş!

Yağıyor yüreğime soğuk taç yaprakları.
Ey yıkıntı uçurumu, yırtıcı mağarası kaza geçirenlerin.

Sende toplanır savaşlar ve uçuşlar.
Yükselir senden müzik kuşlarının kanatları.

Bir uzaklık üzere yuttun her şeyi.
Deniz üzere, vakit üzere sende battı her şey!

Atak ve öpüşün keyifli saatiydi o.
Deniz feneri üzere parıldayan o esrime saati.

Uçuş korkusu, kör dalgıç öfkesi,
çalkantılı esrikliği aşkın, sende battı her şey!

Kanatlandı, yaralandı ruhum pusun çocukluğunda.
Kayıp keşif, sende battı her şey!

Sarıp sarmaladın acıyı, tutunuyorsun dileğe,
kendinden geçmişsin kederle, sende battı her şey!

İttim gölge duvarını geriye,
istek ve hareketin ötesine, yürüdüm gittim.

Ah, cilt, benim cildim, sevip yitirdiğim bayan,
seni çağırıyorum yaslı saatte, sana adıyorum müziğimi.

İçine aldın sonsuz sevecenliği bir fanus üzere
ve tuz buz etti seni sonsuz unutuluş.

Oradaydı adaların kara yalnızlığı,
orada sevda bayanı, sardı kolların beni.

Susuzluk ve açlık vardı, meyveydin sen.
Acı ve yıkıntı vardı, mucizeydin sen.

Ah bayan, bilmem nasıl erittin beni
ruhumun toprağında, kollarının arasında!

Ne dehşetli ve ne kısa oldu sana olan tutkum!
Ne güçlü ve ne esrik, ne gergin ve ne aç.

Öpücükler mezarlığı, sönmedi hâlâ yangını mezarlarının
yanar hâlâ kuşların gagaladığı verimli kolların.

Ey ısırılmış ağız, ey öpülmüş organlar,
ey aç dişler, ey sarmalanan vücutlar.

Ey umut ve eforun çılgın bağlanışı,
içinde kaynaşıp umutsuzlandığımız.

Ve sevecenlik, su ve toz kadar hafif,
başlar sözcük aşikâr bilinmeyen dudaklar ortasında.

Yazgımdı bu içinde geçti hasret seyahatim
ve orada yıkıldı hasretim, sende battı her şey!

Ey yıkıntı uçurumu, içine düştü her şey,
çekmediğin hangi ıstırap kaldı, hangi dalgalar kaldı
seni yutmayan.

Yeniden de seslendin, müzik söyledin dalgalardan dalgalara.
Dikilip bir gemici üzere pruvasında geminin.

Çiçek açarsın müziklerle hâlâ, hâlâ kırılırsın akıntılarda.
Ey yıkıntı uçurumu, açık ve acı kuyu.

Solgun kör dalgıç, derinliklerin bahtsızı,
kayıp kaşif, sende battı her şey!

Ayrılık saati bu, hoyrat, bu üzere saat.
Gecenin tüm vakit çizelgelerine işaretlendiği an.

Sarar kıyıyı hışırdayan jenerasyonu denizin.
Yükselir soğuk yıldızlar, göç eder kara kuşlar.

Terk edilmiş, günbatımındaki rıhtımlar üzere.
Titrek bir gölge kaldı ellerimde oynaşan.

Ah, her şeyden uzak. Her şeyden uzak.

Ayrılık saati bu. Ey terk edilmiş!

‘Onun yanında biz şair bile olamayız’ diyerek Nazım Hikmet’e ithaf ettiği şiir: Güz Çiçeklerinden Nazım’a Çelenk

Niye öldün Nâzım?
Ne yaparız artık biz
müziklerinden mahrum?
Nerde buluruz diğer bir pınar ki
onda bizi karşıladığın gülümseme olsun?
Seninki üzere ateşle su karışık
acıyla sevinç dolu,
gerçeğe çağıran bakışı nerde bulalım?

Kardeşim,
o denli derin hisler, niyetler yarattın ki bende,
denizden esen acı rüzgâr
kapacak olsa bunları
bulut üzere, yaprak üzere sürüklenir,
yaşarken seçtiğin
ve mevtten sonra sana barınak olan
oraya, uzak toprağa düşerler.

Al sana bir demet Şili kasımpatlarından,
al güney denizleri üstündeki ayın soğuk parlaklığını,
halkların savaşını, kendi dövüşümü
ve yurdumun kederli davullarının boğuk gürültüsünü
kardeşim benim, dünyada nasıl yalnızım sensiz,
çiçek açmış kiraz ağacının altınına benzeyen yüzüne hasret,
benim için ekmek olan, susuzluğumu gideren, kanıma güç
veren dostluğundan mahrum.

Mahpustan çıktığında karşılaşmıştık seninle,
zorbalık ve acı kuyusu üzere loş mahpustan,
zulmün izlerini görmüştüm ellerinde,
kinin oklarını aramıştım gözlerinde,
lakin parlak bir yüreğin vardı,
yara ve ışık dolu bir yürek.

Ne yapayım ben artık?
Tasarlanabilir mi dünya
her yana ektiğin çiçekler olmadan?
Nasıl yaşamalı seni örnek almadan,
senin halk zekânı, ozanlık gücünü duymadan?
Bu türlü olduğun için teşekkürler,
teşekkürler türkülerinle yaktığın ateş için.